Zamki na Piasku Zamki na Piasku
2229
BLOG

Strategia pisia a nie lisia czyli jak PiS marnuje okazję

Zamki na Piasku Zamki na Piasku Polityka Obserwuj notkę 114

W dniu 21 lipca 1588 roku, w niedzielę, hiszpańskiej Wielkiej Armadzie (Grande y Felicísima Armada) sprzyjało szczęście: wiał południowo – zachodni wiatr i flota angielska musiała zmagać się z nim (manewrować pod wiatr) a tym samym pojawiła się realna szansa na zepchniecie jej do portu w Plymouth i osiągnięcie w ten sposób przez hiszpańskich żeglarzy morskiej wiktorii. A jednak tak się nie stało. Jak można wnioskować z raportów wysyłanych do Madrytu przez księcia Alonso Péreza de Guzmána, wodza naczelnego hiszpańskiej Armady, możliwość odniesienia przygniatającego zwycięstwa nie została nawet spostrzeżona. Francis Drake – korsarz królowej Elżbiety I i pirat dla Hiszpanów – napisał w liście do swojej monarchini: „Przewaga płynąca z wyboru dogodnego czasu i miejsca jest we wszystkich potyczkach morskich połową zwycięstwa, a okazja raz stracona, stracona jest na zawsze.”

Okazja raz stracona jest stracona na zawsze”. Wieki żeglarz o umyśle stratega.

Dlaczego o tym piszę? Wybory samorządowe zorganizowane w listopadzie tegoż roku były wyborami z różnych powodów nieuczciwymi co do zasad. Natomiast szef największej partii opozycyjnej Jarosław Kaczyński stwierdził przemawiając w Sejmie Rzeczpospolitej – „Z tej najważniejszej w Polsce trybuny muszą paść słowa prawdy: te wybory zostały sfałszowane”. Jest to bardzo poważny zarzut i niesie on ze sobą przykre konsekwencje dla osoby stawiającej na poważnie tego rodzaju tezę. Przykre, gdyż:

- actori incubit probatio a zatem na tym, kto twierdzi spoczywa ciężar dowodu a dowiedzenie fałszerstw wyborczych o charakterze generalnym (dotykającym w mniejszym lub większym stopniu każdą z 26 tysięcy komisji) jest po prostu niemożliwe. Bowiem tylko, to co oczywiste nie wymaga dowodu zaś sprawa fałszowania wyborów oczywistą nie jest nawet, gdy wynik partii z Arbuzów jest nieprawdopodobnie dobry i jest wyciągnięty jak królik z kapelusza,

- z przesłanki o sfałszowaniu wyniku wyborów wywieść można wniosek, narzucający się nieodparcie, że nikt z nowo wybranych radnych, prezydentów itd. nie ma materialnej i formalnej legitymacji do objęcia funkcji na jaką został desygnowany przez wyborców,

- żaden z polityków z Prawa i Sprawiedliwości nie powinien, kierując się nie tylko wewnętrzną uczciwością, ale przede wszystkim zasadą legalizmu, sprawować jakiejkolwiek funkcji samorządowej uzyskanej w następstwie procesu wyborczego o znamionach fałszerstwa,

- na wszystkie osoby, które brały udział w pracach różnych komisji wyborczych został rzucony długi cień podejrzenia o popełnienie przez nich przestępstwa nadużycia przy przebiegu wyborów penalizowanego przez art. 248 kodeksu karnego.

Formułowanie tego rodzaju zarzutów bez realnych możliwości wykazania ich prawdziwości w skali ogólnopolskiej jest – przynajmniej z mojego punktu widzenia – przejawem braku odpowiedzialności ze strony partii opozycyjnej. Nieodpowiedzialności o tyle większej, że popełnianej w specyficznych, polskich warunkach w których najmniejszy nawet pretekst jest dogodny do tego, aby uderzyć w Prawo i Sprawiedliwość i przedstawić działania polityków tej partii od jak najgorszej strony. Taki jest klimat i ignorowanie go nie ma sensu: decyzja aby w Alpy zimą wybrać się w samych kąpielówkach to dezynwoltura. Publiczne oskarżenie o fałszowanie wyraźnie przesuwa akcent w dyskusji o dziwnych wyborach z rozważania dlaczego stało się tak, jak się stałona łatwe wykazywanie a przy tym zgodne ze znanymi faktami, że nie jest prawdą to, że wybory zostały sfałszowane, gdyż anomalii preferencji wyborczych nie zauważono przy wyborze na stanowiska wójtów, burmistrzów, prezydentów. Krótko – PiS nie ma racji.

Zabrakło umiarkowania we władaniu słowami: można mówić o tym, że wybory do sejmików były nieuczciwe. Można było wskazywać liczne uchybienia, jakie nastąpiły procesie wyborczym. Można było wskazywać ewidentne naruszenia prawa (np. prawo stanowi o karcie do głosowania a nie broszurze) w tym także o charakterze deliktów konstytucyjnych jak chociażby art. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej stanowiący, że nasze państwo jest „demokratycznym państwem prawa” (patrz: orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego wywodzące z treści wspomnianego art. 2 zasadę przyzwoitej legislacji dla której podstawą jest zasada ochrony  zaufania obywatela do państwa). Można też kanwą dla zarzutów o nieuczciwości wyborów uczynić art. 7 polskiej Konstytucji deklarujący, że „organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa” i zastępowanie w procesie wyborczym karty jakąś książeczką jest działaniem bezprawnym i nie ma żadnego znaczenia to czy miało to wpływ na wynik wyborów czy nie. Bo jak mówi rzymska paremia: lege non distinguente nec nostrum est distinguere a zatem skoro ustawa nie rozróżnia to i nie naszą rzeczą jest rozróżniać. Karta to karta. Można na tym tle formułować postulaty domagające się restauracji i sanacji ustawodawstwa dotyczącego wyborów. Postulaty zaś mogą uzyskać dużą nośność społeczną, gdy z jednej strony uświadomi się obywatelom, że procedura wyborcza jest – poza Konstytucją – najważniejszą procedurą w państwie (to prawda), gdyż tak odbywa się powoływanie obywateli do władzy a z drugiej wskaże się obywatelom, że zmiany powinny iść w stronę urzeczywistnienia przepisu konstytucyjnego mówiącego (art. 4 Konstytucji), że władza zwierzchnia w Rzeczpospolitej Polskiej należy do Narodu i władza zwierzchnia to nie tylko prawo do wybierania, ale i prawo do negowania swoich wyborów. Nie chcę pisać już o żądaniu zmian, które powinny zabezpieczać proces wyborczy przed podejrzeniem o jakiekolwiek nieprawidłowości i czynić wybory prostymi i klarownymi wraz z jawnie wskazaną w przepisach prawa instytucją głosu sprzeciwu (bo ten głos jest tak samo ważny jak głos wybierający – inaczej mamy z dyskryminacją wyborców, którzy są przeciwni, gdyż żaden z kandydatów nie spełnia ich oczekiwań a trudno tą ocenę wielu wyborców pominąć i klasyfikować jako głosy nieważne nie chcąc popaść w sprzeczność z art. 32. ust.1 Konstytucji – „Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny“) .

W każdym razie to, co zdarzyło się w trakcie wyborów samorządowych i w ciągu tygodnia po głosowaniu było znakomitą okazją do uzyskania przez Prawo i Sprawiedliwość przychylności opinii publicznej. Okazją do zaprezentowania nie tylko krytyki tego, co się zdarzyło, ale zaprezentowania idei jak być powinno i jak do tego dążyć. Okazją już straconą przez głoszenie wszem i wobec przekonania o sfałszowanych wyborach samorządowych. Partia opozycyjna nie potrafiła wykorzystać „dogodnego czasu”, aby w poważnej potyczce o naprawę polskiego państwa odnieść zwycięstwo na wyjątkowo ważnym terytorium znaczeniowym, jakim jest prawo wyborcze i postawić swoich oponentów na bardzo niewygodnej pozycji obrońców uchybień, naruszeń prawa, przeciwników przejrzystości wyborów. Obrońców demokracji instrumentalnej (wybory się odbyły a głosy policzono) a nie demokratów z ducha i przekonania. Zamiast tego prawie pewnego zwycięstwa Prawo i Sprawiedliwość wystawiło się na wyprowadzane skutecznie i bez pardonu ciosy i – o ironio! -  jest pouczane moralnie przez panią premier Ewę Kopacz mówiącą, że: "Kontestowanie wyników wyborów przez liderów opozycji służy wyłącznie partyjnym interesom i daje jeden efekt. To próba niszczenia fundamentów demokracji". Wcześniej czy później słowa o sfałszowanych wyborach zostaną wykorzystane do niewybrednych żartów z polityków partii opozycyjnej – „tacy moralni, tacy honorowi i pryncypialni, ale władzy i profitów z jej sprawowania wskutek fałszu wyborczego się nie wyrzekli“.

Pyrrus, król Epiru w 279 r. p.n.e. po zwycięskiej bitwie pod Ausculum powiedział: „Jeszcze jedno takie zwycięstwo nad Rzymem, a my zginiemy bez śladu“. Analogia pyrrusowego zwycięstwa ze zwycięstwem PiS wyciągniętym z urn wyborczych zdaje się narzucać samoczynnie.

Polski szachista, Ksawery Tartakower, rzekł w jedynym ze swoich aforyzmów –„Wygrać jest łatwo, trudniej przegrać“. PiS wygrał, ale przegrał niemniej jednak ze swojej przegranej mógł uczynić atut i zwiastun zwycięstwa w przyszłości. Bo nieuczciwi nie cieszą się sympatią, gdyż nawet nieuczciwi pragną uchodzić za uczciwych w opinii innych.Jakby na to nie patrzeć – wygrała strategia pisia a nie lisia odwołującą się do głównej myśli makiawelizmu: „Nie wygrywa wielkiej batalii ten, kto poprzestanie na prostocie lwa. Trzeba być do tego na równi lwem i lisem, który wyczuwa sieć.” 

PiS, niestety, nie wyczuł sieci a na dodatek zarzucił sobie własną w której może się tylko bezradnie szamotać. 

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Polityka