Starszy, nobliwy pan w ciemnych okularach. Śmiertelnie chory. Podobno kontrowersyjny. Podobno ma być sądzony wyłącznie przed trybunałem historii. Tam sędziowie mądrzy i sprawiedliwi ocenią jego ziemską działalność wznosząc się ponad aktualne polityczne swary i spory.
Wszystkim adwokatom towarzysza Wojciecha Jaruzelskiego dawno zniknęło sprzed oczu to, co było istotą Polski Ludowej. To należy wybić grubym werblem czcionki:
1. Polska Ludowa to było państwo rządzone przez takich ludzi, którzy byli gotowi dla zachowania swojej władzy fizycznie likwidować własnych obywateli, którzy myśleli inaczej niż powinni. Ta gotowość została niejednokrotnie przekuta w czyn.
2. Polska Ludowa to było państwo niesuwerenne, zależne od Rosji sowieckiej. Ludziom sprawującym władzę w Polsce Ludowej ten stan rzeczy odpowiadał. Wiodąca rola starszych braci w wierze komunistycznej była niekwestionowaną oczywistością – najwyższy w każdym państwie akt prawny, jakim jest konstytucja zredagowany w wersji rosyjskojęzycznej był własnoręcznie poprawiany przez Józefa Stalina.
Jeszcze raz. Krócej. Zabijanie własnych obywateli w celu zachowania władzy sprawowania z nadania obcego państwa to była istota Polski Ludowej.
Pozostałe powody do chwały Polski Ludowej takie jak likwidacja analfabetyzmu, urbanizacja, odbudowanie Warszawy, awanse społeczne - to nastąpiłoby bez względu na to czy Polska byłaby złączona wieczną przyjaźnią z ZSRR czy też nie. Można śmiało wysunąć tezę, że istnieje b. duże prawdopodobieństwo, że nastąpiłoby to znacznie szybciej i bez awansu oraz nobilitacji takiej rzeszy miernot. Istnieje też całkowita pewność, że rozwój państwa innego niż Polska Ludowa nie wymagałby zabijania patriotów.
Oceniając towarzysza generała nie możemy tego czerwonego tła historii usunąć w cień. Nie oceniamy bowiem człowieka prywatnego. Oceniamy polityka stanowiącego establishment Polski Ludowej. Polityka, który decydował o losach obywateli Polski Ludowej. Polityka dla którego esencja Polski Ludowej opisana wyżej przeze mnie była bliska jego sercu czego dał wyraz w swoich czynach. Zaczynając od antysemickiej czystki w Ludowym Wojsku Polskim poprzez pacyfikację polskich robotników w 1970 roku na Wybrzeżu aż do stanu wojennego widzimy w towarzyszu generale wiernego syna komunizmu na jego szlaku bojowym.
Nie znajduję w towarzyszu generale nic, absolutnie nic co dawałoby mu prawo do uchodzenia za człowieka honoru.
Jeżeli nawet kiedyś, w przeszłości pojawił się mit, który miał pozory realizmu, mit o moralnych rozterkach polskiego patrioty, który wprowadzając stan wojenny wybrał mniejsze to ten mit dawno już runął.
Nie było żadnych rozterek moralnych. 5 grudnia 1981 roku w Moskwie w czasie spotkania państwUkładu Warszawskiego towarzysz generalprzedstawił koncepcję samodzielnego zlikwidowania opozycji, gdy tylko wystąpią pierwsze oznaki wyczerpania społeczeństwa. Zabiegał także o pomoc wojskową Rosji sowieckiej jako gwarancję sukcesu dla swojej zbrodni pod tytułem stan wojenny.
Jak zatem żałośnie fałszywie brzmi wyznanie dyktatora odnotowane przez jego córkę, że jeżeli wejdą do Polski Rosjanie w czasie stanu wojennego to palnie sobie łeb.
Generał Wojciech Jaruzelski to taki sam patriota jak towarzystwo, które spotkało się w Związku Patriotów Polskich.
Towarzysz generał mógł odzyskać choćby skrawek honoru w sprawie tak przyziemnej jak mieszkanie w Warszawie przy ul. Ikara odebrane na mocy dekretu Bolesława Bieruta rodzinie Przedpelskich. Ale dobrowolnie z tej nadarzającej się mu okazji zrezygnował.
Jest ponurym znakiem minionego czasu i zwiastunem nowych czasów, że wtedy, gdy skończył obrady Okrągły Stół w czerwcu 1989 roku demonstracja antykomunistyczna, która przeszła ulicami Warszawy domagając się odejścia towarzysza generała z polityki została rozpędzona przez milicję.
A przecież w dniu 4 czerwca jak oznajmiła nam z ekranu aktorka Joanna Szczepkowska komunizm się skończył.
Skończył się? Żart? Ten, który miał doprowadzić do dyktatury proletariatu i społeczeństwa bezklasowego z całą pewnością zakończył, ale ten, którego celem jest stworzenie nowego prola wolnego od tradycji i religii i wszelkich znanych schematów społecznych oraz przypisanych ról natychmiast rozpoczął swój marsz pod przewodnią siłą naszej elity.
Czyż dziwi nas, że Szkoła Franfurcka z której wyrośli liderzy idei nowej lewicy składa się przede wszystkim z lewicujących Żydów? Historia lubi się powtarzać?
Wracając jednak do Jaruzelskiego - w towarzyszu generale nie ma nic kontrowersyjnego a jedyną kontrowersję powinien budzić fakt, że ten człowiek nie stawia swoich kroków po więziennym spacerniaku, lecz bryluje na salonach i jest przez fetowany przez nasze elity.
Starszy, nobliwy pan w ciemnych okularach. Zostawmy w spokoju staruszka. Bądźmy humanitarni. Sięgajmy w przyszłość.
Cóż , gdy nauka odkrywa odciski palców – zbrodniarze zakładają rękawiczki. Towarzyszowi generałowi rękawiczki założyła nasza nowa elita dekretująca ludzi honoru i ciemny motłoch mocą propagandy i zda się, że jest mu w nich komfortowo i wygodnie.
To tyle.
Howgh!
Krzysztof
PS. To, co w wypadku Wojciecha Jaruzelskiego jest ciekawe to przemiana - przemiana godna historii opisanej przez Franza Kafkę – z człowieka wychowanego w rodzinie głęboko patriotycznej i religijnej w formalistycznego i nieugiętego komunistę.
Komentarze